Eerder deze week is de 2.0 versie van de Open Definition bekend gemaakt. Deze definitie wordt als standaard gebruikt om aan te geven of iets (een werk) aan de juridische standaarden voldoet om open te kunnen noemen. Dit kan gaan over data, culturele objecten of alle andere werken die auteursrechtelijk beschermd zijn.De nieuwe versie luidt:
“Open means anyone can freely access, use, modify, and share for any purpose (subject, at most, to requirements that preserve provenance and openness).”
De 2.0 definitie is gebaseerd op drie duidelijke principes: het werk moet beschikbaar zijn onder een open licentie (1), het werk moet helemaal beschikbaar zijn met hooguit eenmalige repoductiekosten als concessie en bij voorkeur online beschikbaar (2). Ten slotte moet het werk moet beschikbaar zijn in een open formaat (3), dit wil zeggen dat het makkelijke aan te passen moet zijn zonder ingewikkelde onnodige technologische obstakels. Wanneer deze drie elementen aanwezig zijn kun je een werk volgens de Open Definition echt open noemen. Meer hierover lees je in de aankondiging van de Open Definition-Adviesraad.
Er zijn twee Creative Commons-licenties die open genoeg zijn om aan de definitie te voldoen, namelijk de CC BY (waarbij alleen naamsvermelding noodzakelijk is) en CC BY-SA (waarbij je naast naamsvermelding ook afgeleide werken onder CC BY-SA moet delen. Ook CC0 (waarbij de rechthebbende alle rechten voor zover mogelijk opgeeft) en de Publiek Domein Mark voldoen aan de eisen van de Open Definition.